«Πήγαινα στις εξετάσεις με τις χειροπέδες»

«Ο Πούσκιν είναι πιο σημαντικός για τους Ρώσους και όχι ο Ντοστογιέφσκι. Αυτός όμως είναι περισσότερο γνωστός στον κόσμο. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είμαι τυχερή που μιλάω ρώσικα, τη γλώσσα στην οποία γράφτηκαν τόσο σημαντικά κείμενα.
Ο Πούσκιν νομίζω ότι μιλούσε ελληνικά και γαλλικά. Αν δεν κάνω λάθος έχει γράψει κι ένα ποίημα στα ελληνικά: “Το ρόδο”». «Τα τελευταία χρόνια τα νήματα της ζωή μου δεν τα κινούσα εγώ. Τώρα μπορώ να διεκδικήσω αυτά που επιθυμώ».
Η Μαρίνα Λιτβίνοβα πηγαινοερχόταν στην κουζίνα του δικηγορικού γραφείου όπου εργάζεται για να φέρει καφέ ή νερό, ντυμένη απλά και μακιγιαρισμένη ελαφρά. Από τον Σεπτέμβριο όμως η καθημερινότητά της θα περιλαμβάνει και παρακολούθηση των μαθημάτων της στη Νομική Σχολή. Τα 18.500 μόρια που συγκέντρωσε στις Πανελλαδικές είναι η βάση για μια ζωή που ονειρευόταν και τώρα πια μπορεί να πραγματοποιήσει. «Αυτό που θέλω είναι να αρχίσουν τα μαθήματα, να αποκτήσω μια ζωή τελείως τετριμμένη. Να πηγαίνω στη σχολή, στη δουλειά, να γυρίζω το βράδυ σπίτι, να τρώω, να κοιμάμαι και την επομένη να κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα. Να πλήττω, καταλαβαίνεις;».
Σίγουρα δεν είναι το πρόγραμμα που ονειρεύεται ένα κορίτσι 26 ετών. Για τη Μαρίνα Λιτβίνοβα όμως, η ανία που επιζητεί της προσφέρει τα εχέγγυα της ασφάλειας, την οποία χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε. «Τα τελευταία χρόνια τα νήματα της ζωή μου δεν τα κινούσα εγώ. Τώρα μπορώ να διεκδικήσω αυτά που επιθυμώ».
Στα 21 της χρόνια προφυλακίστηκε για εμπλοκή σε υπόθεση ναρκωτικών. Θυμάται την ημέρα που την προφυλάκισαν και τη μετέφεραν στον Κορυδαλλό: «Κοιτούσα έξω από το παράθυρο της κλούβας, παρατηρούσα το δέντρα, τους περαστικούς, τα κτίρια και σκεφτόμουν τους λόγους που με οδήγησαν στη θέση που βρέθηκα. Επρεπε να βρω έναν λόγο για να φταίω, αλλιώς δεν θα τα έβγαζα πέρα στη φυλακή. Εμπιστεύτηκα έναν άνθρωπο τον οποίο δεν γνώριζα καλά. Ημουν επιπόλαιη».

Τα δύσκολα χρόνια. Η Μαρίνα Λιτβίνοβα δεν ρίχνει τις ευθύνες στο δύσκολο και σκληρό οικογενειακό περιβάλλον όπου μεγάλωσε. Μέχρι τα έξι της χρόνια έμενε με την ελληνίδα μητέρα της και τον ρώσο πατέρα της στη Νότια Ρωσία, στην πόλη Κρασνοντάρ. Οταν γεννήθηκε και η μικρή της αδερφή, γύρω στο ΄90, η μητέρα της αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Ελλάδα και τις πήρε μαζί της. Μετακόμισαν στη Θεσσαλονίκη, εκεί όπου ζούσαν ο παππούς και η γιαγιά των κοριτσιών. «Η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε δύο ακόμη παιδιά. Ο πατριός μου ήταν χρήστης ναρκωτικών ουσιών. Τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν και η μητέρα μου και τα αδέλφια μου. Μετακόμισα στη γιαγιά και στη Γ΄ Γυμνασίου σταμάτησα το σχολείο για να δουλέψω. Πίστευα ότι έτσι θα ξέφευγα. Μάταια».
Κατεβαίνει στην Αθήνα, βρίσκει δουλειά και γνωρίζει έναν άντρα τον οποίο εμπιστεύεται. Εμεναν ήδη τρεις εβδομάδες μαζί όταν τη συνέλαβε η Αστυνομία για ανάμειξη σε υπόθεση ναρκωτικών.

Η δεύτερη ευκαιρία. Από την πρώτη μέρα στη φυλακή έψαχνε τρόπους για να «δραπετεύει» από το κελί της. «Αρχισα να δουλεύω και να παρακολουθώ οποιαδήποτε δραστηριότητα γινόταν. Αυτό μου έδινε δύναμη για να μπορώ να αντέξω κυρίως την αβεβαιότητα που κυριαρχούσε στη ζωή μου. Δεν ήξερα πόσο θα έμενα. Ημουν ενάμιση χρόνο προφυλακισμένη και στην πρώτη δίκη καταδικάστηκα σε οκτώ χρόνια».
Την πρώτη μέρα που βρέθηκε στον Κορυδαλλό πήγε στη βιβλιοθήκη της φυλακής και έψαχνε στα βιβλία του Ποινικού Κώδικα για αντίστοιχες υποθέσεις με τη δική της. Ισως εκεί να βρίσκεται και η αιτία των νομικών σπουδών που θέλησε να κάνει. Στην ίδια φυλακή βρέθηκαν και η μητέρα της με τη μικρή αδελφή της. Την πείθει να παρακολουθήσει τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας του Κορυδαλλού. «Πήγαινα στις σχολικές γιορτές κι εκεί γνώρισα τον διευθυντή του σχολείου τον κ. Γιώργο Ζουγανέλη. Του ζήτησα να μας βοηθήσει, να βρούμε έναν τρόπο να μπορούμε μαζί με άλλα κορίτσια που ενδιαφέρονται να συνεχίσουμε το σχολείο. Τα συγκεκριμένα προγράμματα είχαν μόνο τάξεις Γυμνασίου». Ο κ. Ζουγανέλης με την κ. Αννα Μουτάφη βρίσκουν τρόπο- εν είδει ενισχυτικής διδασκαλίας-, η Μαρίνα μαζί με τις άλλες συγκρατούμενές της να συνεχίσουν το Λύκειο στη φυλακή. «Πήγαινα με τις χειροπέδες στις εξετάσεις της Α΄ Λυκείου και της Β΄. Ημουν αποφασισμένη να το παλέψω». Οι γυναικείες φυλακές μεταφέρονται στο Ελαιώνα Θήβας κι εκεί η Μαρίνα φοιτεί στη Β΄ Λυκείου. Συμπαράσταση στην προσπάθειά της βρίσκει στο πρόσωπο του διευθυντή του σχολείου τον κ. Κλήμη Πυρουνάκη. «Χρωστάω πολλά στους ανθρώπους- με στήριξαν για να καταφέρω να ξεφύγω από αυτόν τον εφιάλτη. Οταν αποφυλακίστηκα εκείνος μίλησε με τους ανθρώπους της πόλης για να μπορέσω να ενταχθώ πάλι στην κοινωνία. Οταν έγινε το Εφετείο και ο δικηγόρος μου Αλέξης Λάμαρης απέδειξε την αθωότητά μου, ήμουν ήδη ελεύθερη αφού είχα εκτίσει τα 2/5 της ποινής μου».
Οι καλές συστάσεις και η συμπαράσταση της κοινωνίας της Θήβας τη βοήθησαν να συνεχίσει το σχολείο και να φοιτήσει στη Γ΄ Λυκείου. «Τον πρώτο καιρό εργαζόμουν στη Δημοτική Επιχείρηση της Θήβας. Οταν γράφτηκα στη Γ΄ Λυκείου δεν μπορούσα να δουλεύω τα πρωινά... τα απογεύματα πήγαινα φροντιστήριο. Με τη βοήθεια της κ. Βάσως Τσόνογλου πήγα στο φροντιστήριο. Καθημερινά η Τράπεζα Αγάπης μου παρείχε φαγητό, η Εκκλησία με βοήθησε με το ενοίκιο, ενώ τα Σαββατοκύριακα βοηθούσα σε ένα φωτογραφείο».
Παρά το δύσκολο πρόγραμμα η Μαρίνα κατάφερε να συγκεντρώσει 18.500 μόρια, τα οποία της ανοίγουν την πόρτα της Νομικής. «Αν καταφέρω και γίνω τελικά αυτό που ονειρεύομαι, θα δώσω όλες τις δυνάμεις μου για τη στήριξη των ανθρώπων που βρέθηκαν στη δική μου θέση». Η Μαρίνα αναγνωρίζει και μια πλευρά της τύχης που της χαμογέλασε. «Κατάφερα να ξεφύγω γιατί ήμουν η Μαρίνα που απέκτησε μια μόρφωση, που είχα αυτή την εμφάνιση και την ευγένεια. Θα είχα την ίδια συνέχεια αν αποφυλακιζόμουν και στο πρόσωπό μου είχα σημάδια από την κακή ζωή και τα δόντια μου μαύρα από τη χρήση των ναρκωτικών; Θα με εμπιστεύονταν αυτοί οι άνθρωποι να με βοηθήσουν; Τελικά θα τα κατάφερνα χωρίς αυτούς;».

http://www.tanea.gr/