Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Δραπέτης ονείρων



Εγώ είμαι η Σοφία!
Λένε ότι το όνομα, αντιπροσωπεύει αυτό που διαθέτουμε και είμαστε.
Λέω, ότι αυτό το κατάλαβα περνώντας μέσα από δύσβατα και κακοτρόχαλα μονοπάτια μιας ξέφρενης πορείας, μεταξύ ζωής και θανάτου.
Προβληματίστηκα ανάμεσα σε σταυροδρόμια. Τα περισσότερα που επέλεξα κατέληγαν σε γκρεμούς. Τσακίστηκα πολλές φορές. Πληγώθηκα, πόνεσα και απογοητεύτηκα. Με έσπρωχνε όμως πάντα αυτή η δύναμη της ζωής να ξανασηκωθώ και να παλέψω. Να παλέψω μέχρι να βρω και να διαλέξω το μονοπάτι και όχι τις διασταυρώσεις.
Και αν αναρωτιέσαι εσύ αναγνώστη πώς το μονοπάτι το βρήκα μέσα σ’αυτόν εδώ το χώρο που ήταν η κατάληξη, θα σου απαντήσω, όταν η πτήση γίνεται πτώση για ν’αντέξεις τη σιωπή, πρέπει να γίνεις πέτρα. Κι εκεί πάνω στη πέτρα ν’ανθίσει κυκλάμινο. Δεν είναι εύκολο. Είναι επίπονο και πολλές φορές θες να δηλώσεις παραίτηση. Ωστόσο, κάπου εκεί ανάμεσα έχει ανάψει μια σπίθα. Μια σπίθα για όλα αυτά που σου ανήκουν και ενδεχομένως μέχρι τώρα δεν σου δόθηκαν ποτέ ή δεν τα διεκδίκησες εσύ για να σου δοθούν τώρα… δεν είναι νωρίς, αλλά, ούτε και αργά…
Είναι ο χρόνος που δικαιούμαι. Είδα ένα παράθυρο με φως και αυτό με κάνει να ελπίζω…
Μέσα από αυτό βρίσκω τρόπους να εξελίσσομαι. Η ελευθερία πάντοτε βρίσκει τρόπους να φτάσει στο στόχο της.
Τα πάντα είναι τώρα, όλα είναι τώρα!
Αυτόν τον ήλιο που ατενίζω καθημερινά μέσα από τα δικά μου μάτια και όχι πίσω από τα κάγκελα μιας όμορφης «κοινωνίας» με οδηγεί στην ελευθερία να κοιτάω τον ουρανό και τ’αστέρια, να ονειρεύομαι τη μέρα που θ’ανοίξω και πάλι τις πληγωμένες μου φτερούγες. Με φόβο και αγωνία στην αρχή, αλλά με αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση για το προετοιμασμένο μέλλον, μέσω της επίγνωσης ενός άλλου ταξιδιούΧ αυτού που εγώ επέλεξα, με χρωματιστές ανατολές παιδικών ονείρων!
Αυτούς τους αυτοστοχασμούς έχω πλέον τώρα!
Έτσι όπως τα παιδικά ανέμελα μυαλά. Αλλά με πολύ σοφία και ωριμότητα των πράξεών μου, να τρέφομαι με γνώση στο σχολείο καθημερινά και με μια σπίθα μόνιμη στα μάτια και την καρδιά, να φύγω έξω να πετάξω μακριά!
Μεγάλο μέρος της αυτογνωσίας μου το οφείλω στους καθηγητές και ιδιαίτερα στον διευθυντή του Σ.Δ.Ε. φυλακών Ελεώνα Θηβών, κ. Κλήμη Πυρουνάκη που έγιναν και καθοδηγητές μου πιστεύοντας σε μένα ότι μπορώ να φτάσω εκεί που επιθυμώ.
Αυτή η εμπιστοσύνη, η χαρά και το γέλιο τους, στα μάτια και στα χείλη τους, για μένα είναι η ελπιδοφόρα δύναμη της αντοχής, να ισορροπώ δίχως επιφυλάξεις στο παρόν, να ερμηνεύω ό,τι πέρασε, και να προετοιμάζω ό,τι θα ‘ρθει!
Τέλος, ναι, το όνομά μου είναι Σοφία, αντιπροσωπεύει εμένα και έγινα σοφή μέσα από τον πόνο.

Με ειλικρίνεια και εκτίμηση
Σοφία Αϊβαλιώτη

Το γράμμα της Σοφίας για μας είναι οι καλύτερες ευχές για τη σχολική χρονιά 2010-2011.
Ελπίζουμε οι σκέψεις της Σοφίας να διαχέονται στο κατάστημα κράτησης και να δίνεται η δυνατότητα υπέρβασης στους ανθρώπους που επιθυμούν ένα καλύτερο μέλλον.

Ο Διευθυντής του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας
Κλήμης Πυρουνάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου