Δεν θα σταματήσω ποτέ να φοβάμαι το σκοτάδι

Η Ε. έγραψε  αυτό το γράμμα και μας ζήτησε να το δημοσιεύσουμε για να μοιραστεί όχι τα δεινά του εγκλεισμού αλλά τα δεινά της αποφυλάκισης.

 Αποφυλακίστηκα …βγήκα …που βγήκα? Γιατί βγήκα?

Τι να κάνω? Που να πάω? Δεν ξέρω κανέναν! Κόλαση…

Ξεκινάω αμέσως «auto-training” (μέσω του οποίου όλες οι αρνητικές σκέψεις φεύγουν στο πουθενά). Έτσι αρχίζει και ξεκινάει να δουλεύει το μυαλό προς τη θετική κατεύθυνση.

Πάω σε προγράμματα επανένταξης για τους αποφυλακισμένους.

Όταν ξεκίνησα δεν πίστευα ότι μπορούσαν να βοηθήσουν σε κάτι, απλά δεν είχα καμία άλλη επιλογή.

Τι να πω?  Μου έδωσαν δωμάτιο στο ξενοδοχείο για 10 ημέρες, δυο εισιτήρια για μεταφορικά, και αυτά ήταν όλα, μου είπαν « τίποτα άλλο δεν μπορούμε να κάνουμε». Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα όπως λένε.

Α! ξέχασα, μου έδωσαν κι ένα λάδι, μακαρόνια και ρύζι, μόνο που δεν μου είπαν που να τα  βράσω! Εκείνη την ώρα έβραζε μονό το κεφάλι μου. Όσο και να προσπαθώ μακαρονάδα δεν θα να βγει από το κεφάλι μου, έτσι κι άλλως ούτε κατσαρόλα δεν είχα!

Πηγαίνω κι εγώ στο ξενοδοχεία για τουλάχιστον ένα μπάνιο και για να ξεκουραστώ. Περιθώριο δέκα μέρες είναι κάτι! ...αν δεν αυτοκτονήσω (διότι έχω ψυχολογικά προβλήματα, παίρνω αγωγή). Σίγουρα κάτι θα κάνω.

Αυτές τις ώρες, νιώθεις χωρίς βάρος –δεν σε μαγνητίζει η γη-νιώθεις ανάμεσα  στη γη και τον ουρανό, με μη ευχάριστη έννοια!    

Έτσι περάνε και οι δέκα μέρες, πηγαίνω από εδώ και από εκεί, καμία τύχη.

Επίσης έχω πείσμα πως όσο δύσκολα και να είναι στη πραγματικότητα κουράστηκα να κάνω τα ίδια που με καταστρέφουν σιγά σιγά, οπότε και δεν πάω στα ίδια μέρη, ή θα γίνω άνθρωπος ή θα πηδήξω από κάπου.

Τελειώνουμε με τα καλά άλλα αρχίζουν πιο δύσκολα, μάνα μου!!

Δεν ξέρω πως κατάφερα να ξεπεράσω όλα αυτά και τώρα γράφω αυτές τις σελίδες.

Μόνο αυτός που έχει περάσει τα ίδια μπορεί να καταλάβει.

Καταλήγω στην παραλία, εννοώ ότι κοιμάμαι στην παραλία δύο νύχτες και ο μήνας ήταν Σεπτέμβρης. Το πρωί από το πολύ κρύο τρέμω, μπαίνω στο πρώτο λεωφορείο για να ζεσταθώ. Κοιμήθηκα. Μιλάμε για μια γυναίκα 36 χρονών από καλή οικογένεια. Η μητέρα μου είναι συνταγματάρχης και ο πατριός μου αντιδήμαρχος σε μια πόλη της Ιαπωνίας! Έλεος!     

Μετά κατάφερα να επιβιώσω και να είμαι στο πρόγραμμα απεξάρτησης καθαρή, να μην μπλέκομαι σε καμία παραβατικότητα, να ζητήσω βοήθεια από την Κλίμακα, να νιώσω ότι κι εγώ μπορώ να καταφέρω κάτι, ότι η ζωή μου είναι για μένα και δεν είμαι εκτός.

Τώρα αυτή τη στιγμή έχω ελπίδα και δύναμη να προχωρήσω καθώς και όρεξη για ζωή.

Όμως ποτέ δεν ξεχνάω την σκοτεινή πλευρά της πραγματικότητας. Φοβάμαι!

Κι έχω ακόμα πολύ δουλεία με τον εαυτό μου.

Λέω πως δεν θα σταματήσω ποτέ να φοβάμαι το σκοτάδι.