Αναδημοσίευση από http://www.enet.gr
Της ΝΑΝΤΙΑΣ ΓΙΑΝΝΙΡΗ
Υπάρχει ελπίδα να κόψει κανείς τα ναρκωτικά και να ζήσει ισότιμα μέσα στην κοινωνία; Η απάντηση με βάση την πολύχρονη εμπειρία του 18ΑΝΩ είναι: Ναι, αρκεί να ενταχθεί σ' ένα θεραπευτικό πρόγραμμα απεξάρτησης που του ταιριάζει, να κάνει την προσπάθεια με την ψυχή του. Ναι, αρκεί να τεθεί εξαρχής ως στόχος της θεραπευτικής διαδικασίας απεξάρτησης η ισότιμη επανένταξή του στο κοινωνικό σύνολο.Αυτά απαντά η επιστημονική υπεύθυνη του 18ΑΝΩ Κατερίνα Μάτσα, σ' ένα ερώτημα που θα 'πρεπε να απασχολεί την κοινωνία που βάλλεται από το φαινόμενο της τοξικοεξάρτησης, χωρίς ωστόσο να δείχνει ανακλαστικά αντάξια μιας πολιτισμένης κοινωνίας.
Ρατσισμός, απαξία, έλλειψη επαγγελματικής αποκατάστασης, δικαστικές εκκρεμότητες από τα χρόνια της εξάρτησης τιμωρούμενες σκληρά, ταλανίζουν πολλούς απεξαρτημένους, γυρίζοντάς τους πίσω στον καιάδα του κοινωνικού περιθωρίου ή σ' αυτόν του «σχολείου εγκλήματος» της φυλακής.
Πληθαίνουν οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν, ξέκοψαν, αλλά αγνούνται από αρμόδιους, δικαστικές αρχές, κοινωνία. Ο 49χρονος Αχιλλέας Δεσποτάκης, που πρόσφατα καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλακή χωρίς αναστολή ως υπότροπος για κατοχή μικροποσότητας της ουσίας εξάρτησής του είναι ενδεικτική περίπτωση. Καθημερινά δημοσιεύονται ανάλογες υποθέσεις δυναμιτίζοντας το μήνυμα ότι υπάρχει ελπίδα απεξάρτησης.
Μια ελπίδα: η ρητή δέσμευση του υφυπουργού Δικαιοσύνης Απ. Κατσιφάρα προς το 18ΑΝΩ, ότι διατάξεις του νόμου περι ναρκωτικών από θεραπευτικό πρόγραμμα θα εκλείψουν νομοθετικά έως το τέλος του χρόνου.
«Η επανένταξη του ατόμου στο σύνολο προϋποθέτει βέβαια σειρά αλλαγών στον τρόπο που λειτουργεί και προσεγγίζει τον εαυτό του και τους άλλους, που τον κινητοποιούν να διεκδικεί στόχους, να δημιουργεί σχέσεις επικοινωνίας, να λειτουργεί ως κοινωνικά ενεργό υποκείμενο με άποψη, υποχρεώσεις, δικαιώματα. Υπάρχει ελπίδα, αρκεί το κοινωνικό σύνολο να δώσει την ευκαιρία να δημιουργήσει τους όρους για να έχει εργασία, στέγη, να μη ζει με το φόβο της φυλακής, γιατί εκκρεμούν δίκες για αδικήματα που διέπραξε πριν από πολλά χρόνια ή του φόρτωσαν άλλοι από την εποχή της χρήσης ή γιατί έχει συσσωρεύσει χρέη.
"Στην Κοινωνική Επανένταξη του 18ΑΝΩ (3 τμήματα) το 50%-60% των μελών δεν βρίσκουν δουλειά, έχουν δικαστικές εκκρεμότητες, ζουν σε κλίμα διάχυτου, ασφυκτικού κοινωνικού ρατσισμού. Κι όμως αυτά τα παιδιά στην πράξη διαλύουν καθημερινά το μύθο του "ανίατου χρόνιου ασθενή".
»Γιατί η Πολιτεία, οι αρμόδιοι αδιαφορούν; Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σκοτώνει τα όνειρα αυτών των ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο» σημειώνει η κ. Μάτσα.
Ας δούμε τι λένε μέλη της ομάδας Κοινωνικού Προβληματισμού της Επανένταξης του 18ΑΝΩ:
«Κι αν ακόμη καταφέρουμε να μπούμε στην κοινωνία, η ίδια μάς πετά έξω» θα πει ο 37χρονος Παρασκευάς, που ύστερα από 3 χρόνια στο θεραπευτικό πλαίσιο προχώρησε μόνος, άνοιξε συνεργείο μηχανών, για να ενταχθεί, να θρέψει τα 4 παιδιά του. Αυτή η προσπάθειά του σκόνταψε σε μια δικαστική εκκρεμότητα: δεν κλητεύτηκε σε δικαστήριο όπου επιπλέον βρέθηκε τυλιγμένος στην ίδια «κόλλα» με αγνώστους, παρά τις καταθέσεις ότι δεν συμμετείχε στο αδίκημα που φέρεται να έκανε ενόσω ήταν στην εσώκλειστη φάση του προγράμματος. Αποτέλεσμα, να ανασταλούν οι περιοριστικοί όροι και να εκκρεμεί ένταλμα έως την εκδίκαση της υπόθεσης. «Τώρα που στάθηκα όρθιος με κατατρέχει ο νόμος. Αναγκάστηκα να κλείσω το μαγαζί, να κρύβομαι, να μην είμαι παρών στην οικογένειά μου. Μ' έκαναν να ζω φυγόδικος όπως φυγόδικος της ζωής ήμουν στη χρήση. Μου έρχονται εικόνες, εμπειρίες από το παρελθόν. Γκρεμίζουν ό,τι έχω κτίσει. Μήπως μας θέλουν πελάτες των ουσιών, των δικηγόρων, των δικαστηρίων;».
«Ο εγκλεισμός πρόκειται για επιστροφή στο θάνατο. Καθημερινά έχεις δυνατότητα να κάνεις χρήση στις φυλακές. Είναι πολύ αντιφατικό να μην υπολογίζουν την αποθεραπεία σ' ένα κρατικό πρόγραμμα, σαν να μην υπολογίζουν τον εαυτό τους. Μου έκανε εντύπωση η άγνοια των δικαστών, αφού καθημερινά αντιμετωπίζουν υποθέσεις ναρκωτικών. Για την περίπτωσή μου ο πιο κατάλληλος να επέμβει είναι η συνείδησή τους» δηλώνει ο Αχ. Δεσποτάκης.
«Σε βάζουν μέσα για να μην ενοχλείς τον κόσμο, μπαίνεις παιδί και βγαίνεις προφέσορας στα ναρκωτικά, στη βία. Κι όσο σε σπρώχνουν να ξαναπέσεις τόσο πιο δύσκολο είναι να σηκωθείς» επεμβαίνει ο 29χρονος Ηλίας.
«Καθάρισες; Τι να σε κάνουμε εσένα που άρχισες να σκέφτεσαι, να διεκδικείς, πήγαινε μέσα ξανά, μοιάζει να λένε. Υποκρισία σ' όλα τα επίπεδα. Και οι εργοδότες-μέλη της κοινωνίας σε αρνούνται: ψάχνω για δουλειά 11 μήνες. Νόμιζα ότι το πρόβλημα θα ήταν στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά βγήκε το εργασιακό. Σε σπρώχνουν να γυρίσεις πίσω, αλλά για εμάς που μάθαμε έστω αργά ότι η ζωή είναι ωραία χωρίς ουσίες, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής» λέει ο 37χρονος Γιώργος.
«Κάνω την προσπάθεια επανένταξης ύστερα από ατελείωτα χρόνια στη χρήση. Εχω ένα σημαντικό δικαστήριο και φοβάμαι πολύ. Τι νόημα έχει να προσπαθώ αν είναι να ξαναπάω φυλακή; αναρωτιέμαι μερικές φορές» θα πει ο 30χρονος Σπύρος. *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου