Η εκπαίδευση ως μέσο αποτροπής κοινωνικού αποκλεισμού

Η περίπτωση των Ιδρυμάτων Αγωγής ανηλίκων

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΟΥ 2ου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, 2002, τόμ. Β΄, σσ. 738-753, ΑΘΗΝΑ

Βασιλική Ιωαννίδη

Είναι κοινός τόπος ότι το γενεσιουργό πλαίσιο της νεανικής παραβατικότητας πηγάζει από το κοινωνικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο αυταπόδεικτη είναι η δυσ-λειτουργία τού εκπαιδευτικού συστήματος1. Μεταξύ άλλων, η καλλιέργεια έντονων ανταγωνιστικών τάσεων στο σχολείο έχει ως συνέπεια την απορριπτική για ορισμένους νέους λειτουργία του. Η απόρριψη αυτή, πολλές φορές, συνοδεύεται από την ταυτόχρονη ανυπαρξία οικογενειακών ή κοινωνικών δεσμών. Επακόλουθο αυτού του κύκλου είναι η οικονομική εξαθλίωση των νέων που ζουν υπ’ αυτό το καθεστώς, ενώ η παραβατικότητα δεν είναι παρά μια μορφή εκτόνωσης της ήδη υπάρχουσας ψυχολογικής και συναισθηματικής πίεσης.

Η συνέχεια εδώ